Door alle gesprekken die ik, op zeer regelmatige basis, heb met eigenaren van Horeca-gelegenheden kom je op een gegeven moment op een punt dat je wat met die informatie moet. Je zit als horeca-ondernemer in een een zeer wispelturig speelveld. Aan de ene kant heb je de wispelturige gast die je graag wilt bedienen maar die niet duidelijk aangeeft wat hij wil (de vraag is of dat wel zo is) en aan de andere kant heb je enorme veranderingen die er spelen in het algemeen. Zeg maar de constante veranderingen in de markt. De concrete invloed van derden op onze markt, dat maakt het tot een zeer interessante markt. Beter is het daarom wellicht te spreken over een speelveld. 

De ontwikkelingen gaan op dit moment zo hard omdat we als sector werken in een enorme hogedruk pan. Alles staat onder druk omdat de consument bij recessie aan het sparen slaat en het eerst bezuinigd op luxe. Uitgaan is daar een duidelijke exponent van en dus vallen er klappen en gaten in het reserveringenboek. Aan de andere kant heb je leveranciers die liever niets meer met de horeca te maken willen hebben, denk daarbij aan bijvoorbeeld de banken. Allerlei partijen hebben het beste met ons voor en staan ons te hulp met adviezen waar we vaak niets mee kunnen. Het is tijd voor een geluid van binnenuit.

Ik onderneem al bijna 14 jaar samen met mijn broer in de horeca. Met wisselende succesen laat ik daar geen doekjes om winden. Een zeer succesvolle start bracht meerdere zaken. Op het hoogte punt 8 tegelijk. De eerste crises (2001) bracht een kleine terugval, vervolgens een kleine piek van de 2de categorie om daarna in een flink dal weg te zakken. Maar we hebben nooit opgegeven. Tot op de dag van vandaag niet. We hadden een riant pensioen opgebouwd maar dat is weg. Gebruikt om naam en eer te redden. Het geeft een goed gevoel maar maakt de realiteit van elke dag wel veel meer voelbaar. Het is dagelijks opletten op wat er gebeurd. Zowel in als buiten je bedrijf 

In de komende stukjes zal ik daar meer over vertellen. Maar mijn opzet is om te komen met een blog waar ik elke week een onderdeel belicht dat actueel is (of geweest is) in de horeca. Ikzelf heb een financiële achtergrond dus dat komt daar wel in terug. Het zal ook een beeld geven van hoe wij zelf horeca bedrijven en hoe we op de been zijn gebleven. Ik ga geen mooier beeld geven van de werkelijkheid en zal mezelf ook zeker niet sparen. Ervaring die ik opdoe in gesprekken met andere ondernemers zal ik er in verwerken en zo trachten tot een acuraat beeld van de werkelijkheid in de horeca te komen. Hopelijk kunnen we een aantal mythes over de horeca ontkrachten en een helder beeld geven van hoe het er aan toe gaat. Elke week een stukje moet lukken dus daar gaan we aan werken.

De volgende keer beginnen we met het verdienmodel

Alleen nog maar een plekje achteruit was vrij. Ik liep het gangpad door en legde mijn tas in het rek. Ging zitten en deed een greep in mijn binnenzak. Telefoon op stil. Je gaat het gesprek toch niet opnemen hoop ik?, zei de persoon die er al reeds zat vanuit Hoorn.

Hero, herken je uit duizenden. "Ja", begon hij, "ik moet nu met de trein. Heb geen sponsoren die mijn auto betalen en met de prijzen van tegenwoordig voor een litertje bezine is een eenmansfractie geen lang leven beschoren. Voordeel is wel dat je weer met de gewone man in gesprek komt". Ik bedankte hem voor het compliment.

"Door mijn vorige functie zit ik nog een beetje in de Big Brother is watching modus. Ik zie overal mannen met gleufhoeden achter kale bomen staan. Denk dat overal een opnameapperaatje in zit. Ik fouilleer zelfs mijn vrouw. Van Geert geleerd om dat een beetje romantisch te doen dus zij denkt dat ik een hopeloze romanticus ben, eerder paranoide zou ik zelf zeggen. Maar goed dat slijt wel" 

"Die aandacht is wel heerlijk moet ik toegeven. Heb een beetje het gevoel dat ik van de burgemeester de sleutel van de stad heb gekregen. Ik ben nu de verloren zoon met een zetel die men moet koesteren. Kijk maar naar de reacties, iedereen betreurt mijn opstappen, mijn actie was niet nodig geweest, terwijl ze me wel kunnen vermoorden. Maar ik kon er niet meer tegen, tegen die bemoeizucht van 1 iemand. Steeds maar weer in de pas lopen, standpunten verdedigen waar ik niet achter kon staan. Een meldpunt aanprijzen terwijl ik thuis een parent control heb geinstalleerd. Steeds maar weer worden neergezet als een tweede rangs parlementarier die danst op andersmans muziek. Ik was er klaar mee. Terwijl de kat in het Catshuis zat zag ik mijn kans schoon. Ik stap op, dacht ik bij mezelf. Ik ga voor mezelf beginnen. Ik wil de democratie weer terug in de politiek. Mensen smachten naar democratie, eerlijkheid en transparantie. Kijk maar naar hoeveel pers er was in de Nieuwspoort toen ik het bekend maakte, mensen zijn de hypocratie zat, ze willen eerlijkheid. Waarom heeft anders de SP zoveel stemmen."

Het was tot nu toe nog steeds een monoloog geweest in de vorm van een niet aflatende waterval van woorden. Waarbij ik beleefd had geknikt en had gevochten tegen het kippenvel. "deze gewone man heeft heel anders naar de persconferentie gekeken, begon ik. Ik heb alleen maar iemand gezien die na een flink aantal jaren ineens ontwaakt was uit zijn slaap. Iemand die nu pas zag wat andere al veel langer hadden gezien. Hypocratie dekt nauwelijks de lading. Ik voelde me eigenlijk goed bedonderd. Jarenlang heb ik naar u geluisterd en het bleek allemaal een toneelspel geweest te zijn. U deed het omdat het moest van de Grote Leider. Maar nu ging het allemaal ineens anders. Nu ging de vuile was het raam uit en iedereen moest het horen. Van de partij van de beperkte vrijheid naar groep hero brinkman. Om dat goed in de markt te zetten komt er een boek waarin u uw afgelopen jaren goedmaakt door af te geven op een ander. Dat is niet iets om trots op te zijn en al zeker geen basis voor een politieke partij. Dat vergt ideologie en geen waanzin van de dag. Dat mist het volk op dit moment zeker, visie"

U moet hier trouwens overstappen. De NS rijdt niet meer direct op Den Haag. Dat schijnt iets met wisselende wissels te maken te hebben...........

Ik liep tussen de banken door de coupe in en zag een klein glimmend hoofd steeds achter de vrouwen aan het gangpad inkijken. Het zag eruit als een oudere man. Zocht hij zijn keindochter? Ik vroeg of de plek naast hem vrij was. Liever niet gaf hij aan. Je mag wel op mijn plek zitten bij het raam dan ga ik wel langs het gangpad. Gaat u er al snel uit? was mijn vraag. Ik moet namelijk tot Haarlem. Nee nee nee was zijn antwoord. Ik kijk graag naar de mensen. Ineens viel zijn zware italiaanse accent op. Het was Berlusconi, hier in de trein, in Obdam, het kan niet waar zijn.

In Heerhugowaard stapte er een heleboel mensen uit en hij zat inderdaad uitgebreidt te kijken naar de dames die de trein verlieten. Niet naar hun voorkant maar naar hun achterkant. Een aantal stations verder kon ik het niet laten en vroeg hem op de man af, u lijkt mij een billenman? Met een rood hoofd keek hij mij aan en zei inderdaad ik kan het gewoon niet laten. de werled kan in brand staan, de trein ontsporen. Als ik op mijn weg naar de redding loop dan nog kijk ik naar de billen van vrouwen. Ik was in Brussel gisteren en wist dat er in Nederland, op het platteland, de mooiste vrouwen wonen. Ik heb de trein gepakt en ben gaan kijken. Ik kan mijn geluk niet op.

Heeft u het gisteren nog laat gemaakt in Brussel met de eurocrises? Nou dat weet ik eigenlijk niet meer. Ik baalde er van dat er maar een paar mooie vrouwen billen waren. Voor de rest alleen mannen in saai blauw en grijs. Dat jij nu zegt dat het ging over de euro is voor het eerst dat het tot me doordringt. Het zal me ook een worst zijn, moet je die billen daar eens zien gaan.

Maar is dat niet heel zorgelijkdat vlak voor de val van Italie, wat zeg ik de val van heel Europa u hier in de trein naar billen zit te kijken? vroeg ik nogal verontwaardigd. Hoe kom je daar nu bij. Als alles straks weer gered is en die hele economie weer draait dan heeft niemand het er meer over. Ik kijk altijd naar vrouwenbillen en ik ben best belangrijk geworden in Italie. Iedereen zou mij willen zijn. Iedereen wil naar billen kijken. Dat is mijn enige zekerheid. Het is mijn laatste jaar als politcus maar niet mijn laatste jaar als lieverhebber van mooie vrouwenbillen. Je zal zien dat ondanks alles dat toch weer het belangrijkste blijkt te zijn. Mooie billen verdienen aandacht en die mag je nooit negeren. Gisteren in Brussel waren Finse billen het hoogtepunt van de dag, de rest regelen de ambtenaren, die hebben ook geen verstand van billen. Die zitten er alleen op en ik kijk er naar en graag ook.

We reden Haarlem binnen ik stond op nam afscheid en liep naar de trap bij de uitgang. Ik keek naar een schitterende bilpartij voor me. Draaide me nog om en zag Berlusconi met zijn duim omhoog naar me glunderen.......

Had veel mensen in de trein verwacht maar jou niet. Het was Joran die tegenover me zat met kind. “Dat begrijp ik” begon hij “maar nu ik een zoontje heb wilde ik hem graag laten zien waar zijn vader vroeger woonde. Op Aruba kan ik niet meer komen maar hier in de trein is er niemand die er van op kijkt” 

“Dus je hebt een zoontje?” vroeg ik. Nee joh, ben je gek geworden. Van de sex die ik heb krijg je geen kinderen. Het is gewoon een trucje van mij om te laten zien dat ze me op geen enkele wijze onder controle hebben en dat ik zelf wel bepaal wat men met mij van plan is. Dat kind is van de zus van mijn lerares Spaans. Die heb ik zo gepaaid dat ze eraan mee doet”

“Spaanse les?” vroeg ik. “Ja, de rechters willen geen Nederlandse vertalers bij het proces  invoeren vandaar dat ik de verdediging in hun taal moet voeren”. “ik dacht dat ze daar allemaal Portugees spraken maar dat kan ik natuurlijk mis hebben.” “Portugees?” vroeg hij. Ja in Zuid Amerika spreken ze toch Portugees. In Brazilië zeker. Misschien wordt jij nu wel gedold zoals jij hen wilde dollen? Wie zegt dat het een echte lerares Spaans is en geen infiltrant? Tables can turn.

Hij trok wit weg. “het zal toch niet zo zijn dat ik met de verkeerde kaarten aan het pokeren ben? Dan heeft die vader van dat mokkel me gewoon tuk. Ik heb geen ingelezen advocaat meer. Die is vertrokken omdat hij het plan van dat kind maar niets vond. De nieuwe is echt een loser. Maar maar maar dan loop ik zo maar kans op 30 jaar opsluiting.” Ik weet het natuurlijk niet zeker he, maar...

“Gaat deze trein ook naar Schiphol?” was zijn laatste vraag voor hij alvast op het balkon ging staan met zijn kinderwagen....

Toch niet onderweg naar weer een hoorzitting in het Haagse? vroeg ik tijdens het zitten gaan. Nee nee, ik ben op rondreis door de provincie om uit te leggen dat we Griekenland wel moeten steunen. In mijn klapper stond nog een bank in Wognum maar die heb ik niet kunnen vinden, raar maar het is niet anders. Je weet natuurlijk nooit of datgene wat je in je papieren hebt staan ook de werkelijkheid. Vandaag dus duidelijk niet. Jammer had graag hun standpunt willen weten.

Is het eigenlijk nu echt wel zo erg als we Griekenland niet steunen? was mijn tweede aanzetje. Nee natuurlijk niet. Maar wat is het alternatief. Ik loop tegen de wettelijke grenzen aan van mijn mogelijkheden. "Dat is wel vaker een opmerking van u geweest die destijds ook niet echt goed viel als ik me herinner" gaf ik aan. Ja ja dat is inderdaad misschien niet mijn hoogtepunt geweest. "des te belangrijker om het nu goed op te lossen toch, samen met de minister van Financien" ging ik verder. Maar dat is het probleem in deze tijd van regeren. Vroeger hadden we dit soort crisis wel vaker maar dat lostte we op buiten de politiek om. Niet goed misschien, in deze tijd, maar het werkte wel beter. Geen idee wat de visie en standpunten zijn, die draaien namelijk sneller als de wind. Het is alleen maar binnenhalen van punten op de populariteitsschaal. Dan hadden ze niet in de politiek moeten gaan, daar komen de moeilijke beslissingen die op een lager niveau niet genomen worden. Dus doe je werk en gebruik ons als instrument en niet als pleister.

Doordat men regeert met de waan van de dag hoef ik me geen zorgen te maken over aandacht. De politiek roept, schreeuwt dat ik het moet oplossen. Dat wordt nog een hele klus zeg ik dan en ik kom met de meest rare oplossingen en ze trappen er elke keer weer in. Ze snappen er niets van. Weet je wel hoe wij liggen te lachen achter die gesloten deuren. Dan doen we voor de vorm een klein kredietje en dan is de lucht weer geklaard. Ze kunnen op televisie hun roem binnen hengelen en wij gingen naar de volgende vergadering. Goed dat u het zegt, ik moet hier in Haarlem vergaderen..... 

Ik zag zijn grote groene legerpet al boven het groen van de treinbank uitsteken. "zo u bent u een rondje Nederland aan het doen" begon ik voorzichtig. Ja dat is handig van het vredelievende Europa. Ik ben 65+ en dus heb je recht op 12 vrije reizen. Ze lagen vanmorgen in het postvakje, even een formuliertje invullen en ik kon gaan.

"Dat ging in Srebrenica destijds niet zo makkelijk" zei ik. Voor de vrouwen en kinderen wel, voor de mannen niet nee. "Gaat u nog langs bij Karremans? vroeg ik. Nee, dat denk ik niet. Die strijd is destijds al gewonnen. "Door Karremans" vroeg ik. Zijn ogen gloeide op en zijn aders zetten op in zijn nek. Nee door mij natuurlijk, wie denk je wel dat je voren hebt. Nou de zielige oude man die net zijn tanden heeft laten trekken en die zich niet meer kan concentreren op zijn dossier en die geen advocaat kan kiezen. "Dat is allemaal strategie" begon hij. Dat doe ik express omdat ik weet dat ik op die manier onder mijn straf uit kan komen, of het kan vertragen. "Maar het is niet meer de oude tijger die u vroeger was. Niet meer de man van de aanval, maar van de laffe verdediging. Wie weet heeft de tegenstander u wel express laten gaan en zit er heel iets achter dan u nu denkt. Je weet het niet maar heeft u ooit iemand laten gaan zonder voor opgezet plan? Nee nooit. Wel, dat kan de tegenpartij toch ook bedenken. Er zijn veel mensen die u uw werkwijze heeft getoond. Wie weet komt er zometeen wel een Dutchbatter binnenlopen met een oplossing voor een slepend probleem.

Hij begon onzeker om hem heen te kijken. Dit spel had hij vroeger veel gespeeld maar nu was hij het slachtoffer. Hij wilde terug naar Scheveningen en wel nu meteen. Maar we zijn nu nog voor Heerhugowaard. Den Haag is nog ver weg. Hij wilde zijn advocaat bellen maar zijn telefoon werkte niet, geen bereik. Sabatoge dat mocht duidelijk zijn. Hij werd er niet rustiger door. Dat krijg je met T-Mobile maar moest ik hem dat nu gaan vertellen.  Zonder nog een woord te hebben gewisseld ben ik in Haarlem uitgestapt, een kleine bange, onzekere man achterlatend.....

Een oudere dame wilde voor mij in de trein stappen. Het ging niet zo vlot dus ik stak de helpende hand uit. Dat geeft een goed gevoel op zo'n morgen. Waar gaat de reis naartoe? vroeg ik haar. "Ik ga naar Den Haag om er voor te zorgen dat men mijn ingezonden brief in de krant plaatst" zei ze.

Ik herkende haar bij het zitten gaan ineens, het was mevr. van Leeuwen. de godmother van het CDA. "is het niet makkelijker om dat via de mail te doen?" vroeg ik haar. "Natuurlijk" zei ze "en ik heb de brief vanmorgen al gemaakt op de Ipad2. Handig dingetje touwens. Maar ik weet zeker dat ze de brief plaatsen als ik ter plekke op enter druk en de mail verzend. Mensen zeggen niet snel nee tegen me als ze naast me staan". "Zo u laat de kaas niet van uw bord eten", zei ik haar. "En of, maar het gaat ook over een belangrijke kwestie. Het over de zwakkeren in de samenleving". "Wist u dat de sociale kracht van een samenleving te meten is aan de positie van de zwaksten van diezelfde samenleving". "Dan komen wij er in Nederland niet goed vanaf" zei ze met vuur in haar ogen.

Ik ben van het CDA maar ik voel me er niet meer thuis. Het is een janboel met egotrippers en machtswellustelingen. Het lijkt ook wel of het niet ophoudt. We stemmen overal mee in, pgb kan weg, ww kan minder, Wajongeren terug naar de gemeente, even stoer praten over de inzet van werklozen. Het is allemaal makkelijk scoren, maar het is visieloos. De economie draait slecht, onderwijs is schrikbarend, we hebben straks geen leger meer en de kinderopvang is de meest winstgevende branche in Nederland. Jongelui met een handicap moeten weer terug achter de geraniums. Het is te gek voor woorden. Ik zou bijna roepen dat het vroeger allemaal beter was. Maar ik ben het zat. Ik stop ermee, vandaag nog. Vanavond leest u het wel in de NRC, meneer. Ik ben de oudste van de partij en zal natuurlijk wel als oude gek worden weggezet met teksten als ze heeft het moeilijk met de nieuwe tijd en de nieuwe ontwikkelingen maar dan stoken ze het vuur alleen maar op. Als we gaan paternaliseren dan mogen ze nog wel even bij moeders komen. Dan versla ik ze met de Ipad2, notabene hun eigen wapen.

Wat gaat zo'n reis snel. Haarlem Centraal we zijn er al. Succes mevrouw.....

"Zou u bent al druk aan het typen op de laptop, het is net 7 uur" zeg ik tegen een dame met donker haar. Ze kijkt met verschrikt op, met een blik van 'niet storen ik ben even heel erg druk'. "sorry mevr. Ploumen" zeg ik terwijl ik mijn tas in het bovenrek leg.

"Nee nee, ik moet sorry zeggen, ik moet meer tijd besteden aan de man en vrouw op straat en dus ook aan u in de trein". "nou van mij mag u rustig verder gaan met typen hoor stoort u zich niet aan mij". Ik wil gaan zitten om de Pers te gaan lezen. Beter kan je een dag niet beginnen. "Voelt u zich begrepen door de politiek?" wordt me gevraagd. "nou nee" is mijn korte antwoordt. "ik ben ondernemer en wij worden door de politiek wel gezien als melkkoe, maar zeker niet als een bondgenoot. Ook al gaat men daar altijd prat op. Bij de gemeenteraad tellen alleen de individuen die in een stad wonen en heb je als ondernemer geen stem. Landelijk praat men wel over je, maar nooit met je. Ja heel kort en dan weer snel terug naar de veiligheid van de toren omdat we het zo ongelofelijk druk hebben met papierwerk.

"dat is eigenlijk ook een beetje mijn probleem" zegt ze ineens. Ik heb het zo druk op kantoor met allerlei lullige kleinigheidjes dat ik nooit op straat kom om te horen wat er leeft. Er is altijd wel weer iets, een achterkamergevecht, een rekenmodel over de eerste kamer verkiezing, ik kom gewoon niet toe aan die lastige vragenstellers. Ach zeg ik dat is een bekend fenomeen. "ik moet zelfs bekennnen" begint ze " dat ik bij mijn aantreden heb aangegeven dat ik de kiezer weer wilde betrekken bij de politiek en het opbouwen van onze partije. Maar ik moet er gewoon niet aan denken om dat er ook nog eens bij te doen. Zou niet weten waar ik de tijd vandaan moet halen. "als ik dan in de spotlight sta en ik moet ergens op reageren gebruik ik steeds de term 'de achterban'. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik daar nooit contact mee heb. Nu zit ik dus in mijn maag met dat ritueel slachten. De achterban is faliekant tegen terwijl ik dacht dat het zo'n vaart niet zou lopen.

Ik heb de voorzitters hamer gekregen omdat ik aangaf een plan te hebben om onze partij weer een partij van de achterban te laten zijn. Heb gehamert op kontakt met de achterban en het ver afstaan van de werkelijkheid, maar ik begrijp nu wel waarom mijn voorgangers dat niet deden. Wat kan je toch een last hebben van die achterban.

Misschien wordt het tijd om het hamertje door te geven, gaf ik aan. Voorlopig niet, zegt ze, wat moet ik dan gaan doen met mijn tijd? Ik moest maar eens een station eerder uitstappen, dacht ik en pakte mijn tas uit het rek. Beverwijk in de ochtend is ook mooi......

Ik ben vandaag al twee keer in Den Haag geweest maar ik durf er niet uit te stappen. Bang dat er een camera of een journalist naar me toe komt en ik het onmogelijke moet gaan uitleggen. "wat is er dan voor ongelofelijks, dat niet uit te leggen valt, de schepping misschien? vraag ik aan Fred. 

Ik moet gaan vertellen dat ik een tijdje geleden een dealtje heb gesloten met de SGP om de verkiezingen van de eerste kamer voor de coalitie veilig te stellen. Ik bedoel ik moet uitleggen dat er geen dealtje gesloten is. "Ja dat is wel een beetje lastig voor iemand die predikt een man een man een woord een woord na te streven." zei ik hem. Je hebt niet alleen de schijn maar ook de werkelijkheid tegen. Dit gaat echt niemand geloven. Sterker nog alles wat je erover zegt maakt het alleen maar erger. 

Ja ja ja, gooi er nog maar een schepje bovenop. Ik weet heus wel dat ik de schijn tegen heb maar ik heb me gewoon laten verleiden tot een domme actie. "is het je opgedragen dan?" Ja natuurlijk. Als officier van Justitie deed ik ook dingen waar ik niet achter stond en dat heb ik nu weer laten gebeuren. Maar Rutte kan natuurlijk niet beticht worden van het in stand houden van de achter kamertjes politiek terwijl hij daar een zelfverklaard tegenstander van is. Maar in dit kabinet doen we niets anders. Als we met 4 mensen moeten gaan plassen tijdens de ministerraad moeten we eerst Geerd bellen. Ik moet mensen uit Zeeland een rondleiding geven door de gebouwen van de politiek. Ik ben het gewoon zat ik wil weer aan het werk, maar ik zit weer met deze problematiek. Heb jij nog een goede tip.

Nee zeg ik hem kortaf. Ik heb lang vertrouwen gehad in oprechte politiek maar het is eigenlijk tot op het bot verziekt. Als burgers snappen we er niets meer van en ik denk dat de beste remedie op dat te keren is jullie op de blaren te laten ziten. Eerlijkheid duurt het langst. Mooie tekst voor op een tegel maar ik zou me er maar aan gaan houden. Ik ga er hier uit en wens je veel succes met je uitleg. Ik lees het wel in de krant.....

Ik worstel me door een pak vrouwen gehuld in militaire kleding naar mijn zitplek. Ik wil gaan zitten maar wordt tegen gehouden. Deze plek is net vrij. "hoezo niet, er zit niemand en ik zie ook niemand aanstalte maken om er te gaan zitten". Dus ik ga zitten. Voor me zit een man met een enorme zonnebril en veel kleurrijke versieringen op zijn borst. Ik sla de krant open en zie een foto van de man die tegenover me zit. Khadaffi. Kan ik meteen even vragen hoe ik het nu moet spellen.

"Dat maakt hem niet uit" een legende kent nu eenmaal vele namen. Hoe komt u hier in Obdam terecht? vraag ik hem. Thuis staat alles in de brand en hij zit hier gewoon tweede klas uit het raam te staren. Ik wilde er even tussenuit. Familie bezoeken en ze laten zien dat ik nog steeds overal heen kan gaan als ik dat wil. de NAVO onder leiding van die fransman zoeken zich rot en ik zit gewoon hier, onbezorgt tweede klas.

"Gaat u nog wel terug?" vraag ik hem. Natuurlijk ga ik terug. Binnenkort is het weer rustig en moet ik toch het land er weer bovenop helpen. Niemand anders kan dat doen. Ik moet wel terug. Ik ben een nomade ik kan niet altijd maar op 1 plek blijven, maar mijn geboortedorp is mijn middelpunt. Echter mijn lot ligt al vast. Nu Amerika Osama te pakken heeft gehad kan die Sarkozy natuurlijk niet achter blijven. Sarkozy gaat me opjagen en dan ineens wordt ik vermoord. Die moet natuurlijk ook nog zijn verkiezingen winnen. Ik ga nu naar Rome om Berlusconi te redden. Hij stapt in Uitgeest uit en zwaait nog 1 keer. De koelte die er vanaf komt doet mijn haren overeind staan. Blij dat we weer wegrijden.

Geen zitplaatsen vandaag in de trein. Terwijl ik in het gangpad sta en we stoppen op een tussengelegen station staan er ineens 4 ambulancebroeders op het perron die een man gelegen in een ziekenhuisbed de overloop binnen duwen. Er is net plaats en de patient kreunt en kermt. Het bed gaat op de rem en de broeders verdwijnen weer. De patient roept nog om hulp maar we rijden al weer.

Ik kijk naar het bed en zie daar Demjanjuk liggen. Hij kijkt zielig om zich heen en ineens richt hij zichzelf op en gaat op de rand van zijn bed zitten. Hij kijkt al weer een heel stuk patenter uit zijn ogen en mompelt “sukkels zijn, allemaal sukkels”.

Ik kijk hem aan en vraag wie de sukkels zijn. Jullie allemaal roept hij met verheven stem. Kijk ik doe nu al bijna 2 jaar heel zielig, kom mijn bed niet uit, kreun en kerm bij het minste geringste en jullie gaan om als een blad aan de boom. Jullie vinden tegenwoordig alles zielig. In mijn tijd ging diegene die het hardst riep om medeleven het eerst de oven in. Leeftijd maakte niet uit. Wij ontzagen niemand. Kijk dat is het verschil met jullie. Ik ben nu een vrij man omdat jullie me niet durfde te straffen omdat ik zielig deed en jullie er voor gingen. Denk je dat wij vroeger iemand lieten gaan, nooit dan ging je zelf de oven in. Dat dus nooit.

Met stomheid geslagen luisterde ik naar de man. Hij had gelijk, we durven niet meer te straffen hoe erg de daad ook. Menselijkheid heeft de wraak overwonnen maar moest ik daar blij mee zijn, na alles wat ik net hoorde. Ik kon niet reageren.

We kwamen aan in Haarlem. Liet de lange rijen mensen voor me de trein uit gaan. Op het perron stonden helemaal geen mensen. Slechts 1 vrouwelijke zuster stond er met een klein tasje. Ze had rood haar en stapte in en liep naar de patient, die keek ineens verschrikt en met doodsangst in zijn ogen. Hij wilde de trein uit maar de deuren sloten en de trein vertrok. Die staat nu vlak voor Heemstede in de brand...... 

Ik was op bezoek bij een aantal bollenbedrijven in de Kop van Noord-Holland. Wilde terug naar Den Haag maar nam de verkeerde trein? gaf dhr Verhagen aan nadat ik was gaan zitten en meldde dat hij een bekend gezicht had. Dat zullen dan wel een paar hele grote bedrijven geweest zijn? vroeg ik. Kleine bedrijfjes bestaan bijna niet meer, die kunnen het hoofd niet meer boven water houden. Hij knikte, het waren bedrijven met minstens 150 hectare bollen in volle bloei. Prachtige bedrijven met VOC mentaliteit.

Jammer dat de rest met de piraten moet zien te handelen, gaf ik als repliek. Nog jammerder is is het dat die piraten vaak de politiek zijn die als betrouwbaar schaap toch de wolf bleek te zijn, ging ik door. Nou nou loop je nu niet een beetje te hard van stapel. was zijn antwoord. Ik vond van niet. Een visser werkt alleen maar voor zijn brandstofrekening van de Shell, een boer werkt alleen maar oor de dividenduitkering van Albert Heijn of Campina, ging ik even kort door de bocht. Het is voor een kleine visser of landbouwer niet meer te doen zonder subsidies. Juist hun partij, het CDA, was even niet bereikbaar omdat er een herijking plaatsvond en dan zijn nieuwe impulsen en invloeden van buitenaf onhandig. Dan blijf je bezig. Maar na dat herijken kunnen we er wel weer vol tegen aan, blonk het in zijn ogen. Maar de vervreemding is dan al toegeslagen. Het zou voor een boer natuurlijk raar zijn als hij niet eigen land eerst hoog in zijn vaandel had staan. Alleen mag hij niets meer op zijn eigen stukje aarde en in zijn strijd om dat recht te behouden voelt hij zich niet gesteund door de agrarische partij het CDA. Dan vindt je bij de PVV een warm bed.

Kritiek is makkelijk, gaf hij aan, maar dan moet je wel met een oplossing komen! de tafel werd gedraaid. Maar de oplossing is eigenlijk heel simpel, kom op voor de belangen van je achterban. De boeren, tuiners en vissers hebben het gevoel dat ze werken voor anderen en niet voor zichzelf. Ze worden beperkt in het uitoefenen van hun beroep en dat geeft wrijving. Het zou mooi zijn als juist hun stem gehoord wordt. In Nederland is geen partij meer die opkomt voor het MKB. Het grootbedrijf leunt tegen de VVD aan en een boer voelt zich niet thuis tussen al die pakken en dassen. Die leemte moet het CDA opvullen. De stem worden van hard ondernemend Nederland. Of je nu een naaiwinkel hebt, een bollenbedrijfje of een kotter. Als dan de VVD halverwege het spel de regels veranderd van de groentetelers dan verander je gewoon het hele spel. Dan gooi je de kont in de krib en gaan we weer lekker naar de stembus. Wetende dat we een duidelijke boodschap hebben. Vertegenwoordigen van het MKB.

Pffffffh, gelukkig zijn we bijna in Den Haag. Kan ik er meteen mee aan de gang. Kan ik je nog eens bellen. Nee bellen niet maar ik neem wel elke dag deze trein.